Άρθρα

Ακούμε καθημερινώς, εδώ και ενάμιση χρόνο, πως κάποιος γνωστός μας, κοντινός φίλος ή συγγενής προσβλήθηκε από τον ιό Covid-19.

Πρώτο έτος, ή αλλιώς, η αρχή μιας ζωής που πιθανότατα δεν γνωρίζαμε μέχρι τώρα.

Φτάνουμε στο σημείο να λέμε πως "και να μένω δίπλα" φοβόμαστε να γυρίσουμε μόνες μας σπίτι ή και γενικότερα να περπατήσουμε σε κοντινή απόσταση το βράδυ.

Και εμείς οι νέοι έχουμε την τάση να παλεύουμε για τα θέλω μας, και πάντα με τραγούδια του Μίκη συντροφιά.

Στην αστική Κίνα, μια τυπική μέρα δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης διαρκεί εννέα ώρες, συν άλλες δύο για ιδιωτικό φροντιστήριο.

Η πανδημία έχει φέρει τα άνω κάτω στις ζωές μας. Και τώρα τι; Περιμένουμε να έρθει η "πραγματικότητα", ή παλεύουμε για τα όνειρά μας δίχως να τα παρατήσουμε;

Το "τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις", είναι ίσως από τις πιο συνηθισμένες ερωτήσεις που σου κάνουν από τα παιδικά σου χρόνια.