Μια διαφορετική προσέγγιση του Αγίου Βαλεντίνου από την οπτική της νέας γενιάς, της Gen Z.
Της Δήμητρα Μανώλη
Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο, που έλεγε «αυτό που σε ζορίζει είναι μεγάλη αρετή να το μετατρέπεις σε έμπνευση, να δημιουργείς κάτι μέσα από αυτό και όχι απλά να παραπονιέσαι». Έτσι λοιπόν, πήρα κι εγώ την έμπνευση και αποφάσισα να γράψω γι’ αυτό που με ζορίζει. Τι στο καλό είναι τα situationships και πού έχει πάει ο έρωτας;
Θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά μοντέρνα γυναίκα, ως επί το πλείστον. Αλλά στο θέμα των σχέσεων και του έρωτα τείνω να είμαι «παραδοσιακή». Δεν πιστεύω απαραίτητα στον έρωτα με την πρώτη ματιά, αλλά πιστεύω πως όταν γουστάρεις κάποιον και κάνεις κάτι μαζί του, ε δεν θες και να είσαι μαζί του ρε παιδί μου; Ως κοπέλα που ήταν πάντα σε σχέσεις και είναι πλέον ελεύθερη ενάμισι χρόνο τώρα, έχω να πω πως μάλλον λάθος τα είχα καταλάβει εγώ τα πράγματα.
Παρατηρώ παντού γύρω μου κόσμο που «δεν είναι των σχέσεων», είναι για «κάτι χαλαρό», κόσμο που γνωρίζει κάποιον, βγαίνουν, κάνουν σεξ, κοιμούνται μαζί, βλέπουν ταινίες αγκαλιά στον καναπέ του σπιτιού τους, τρώνε μαζί, πηγαίνουν διακοπές μαζί, γνωρίζουν ο ένας τους φίλους του άλλου, και άμα τους πεις τη λέξη «σχέση» παθαίνουν σπασμούς. Νιώθω πως η γενιά μου φοβάται πάρα πολύ τη δέσμευση. ́Εχουμε συνδέσει τη λέξη με κάτι τόσο κακό, λες και θα σε πάρει ο άλλος και θα σε δέσει σε μια καρέκλα και δεν θα σε αφήνει να βγεις ούτε από το σπίτι σου.
Μας αρέσει να γνωρίζουμε κόσμο, να βγαίνουμε και να κάνουμε οτιδήποτε πληροί τα «κριτήρια» μιας σχέσης, αλλά δεν το ονομάζουμε σχέση γιατί έτσι «βάζουμε ταμπέλες» και λέμε πως είναι περιοριστικό. Μας πιέζει να αναφερθούμε σε κάποιον ως τον σύντροφό μας, γιατί ξαφνικά αυτό έρχεται μαζί με μια βαλίτσα υποχρεώσεων που εμείς έχουμε δημιουργήσει στο κεφάλι μας, οπότε συμβιβαζόμαστε με το παραλίγο, με αυτό που θα μπορούσε να είναι σχέση αλλά δεν είναι πραγματικά. Ερωτευόμαστε, αλλά μόλις έρθουμε έστω και λίγο κοντά με τον άλλον, απομακρυνόμαστε γιατί έχουμε στο νου μας τη βαλίτσα. Λέμε «τι είχαμε τι χάσαμε» και συνεχίζουμε τον ίδιο φαύλο κύκλο, ενώ δικαιολογούμε τους εαυτούς μας λέγοντας ότι δεν βρήκαμε αυτό που ψάχναμε, ή ότι θέλουμε εμπειρίες και δεν γίνεται να το βρήκαμε από τώρα.
Προτιμούμε να μείνουμε με το «τι θα είχε γίνει αν», που μας τα σκάει όταν είναι πλέον αργά και μετανιώνουμε που δεν είχαμε κάτι παραπάνω, αλλά δεν μαθαίνουμε. Φοβόμαστε να αποκτήσουμε συναισθήματα, μήπως και εκτεθούμε, και λέμε στους εαυτούς μας πως απλά «we’re doing it for the plot», χωρίς να σκεφτόμαστε ότι αυτό το plot μας αποξενώνει από τον ίδιο μας τον εαυτό. Χωρίς να θέλω να γίνω γραφική, πιστεύω πραγματικά πως για όλους μας υπάρχει εκεί έξω αυτός ο «ένας» (/μία/ένα), και πως, αν τον βρούμε, δεν πρέπει να τον αφήσουμε επειδή απλά φοβόμαστε. Ένας φίλος μου έχει πει «γαμάτε γιατί χανόμαστε». Εγώ θα πω «αγαπήστε γιατί χανόμαστε, και ζήστε το. Τώρα. Γιατί όντως θα χαθούμε».
