Φτάνουμε στο σημείο να λέμε πως "και να μένω δίπλα" φοβόμαστε να γυρίσουμε μόνες μας σπίτι ή και γενικότερα να περπατήσουμε σε κοντινή απόσταση το βράδυ.
Μιλάμε συχνά για περιστατικά που συμβαίνουν στο δρόμο και κυρίως σε κορίτσια από κακοποιητικές συμπεριφορές ανδρών. Μεγαλώνοντας βέβαια, τα κορίτσια έχουν «διδαχτεί» από τους γονείς τους και από την ίδια την κοινωνία κάποιους «κανόνες» ώστε να προστατευτούν από όλους αυτούς τους κινδύνους. Κίνδύνους που υπάρχουν και στις πιο μικρές αποστάσεις. Που και “να διπλα μένω” ακόμα φοβόμαστε.
Και στατιστικά να το δούμε από διάφορες έρευνες που έχουν διεξαχθεί στην Ευρώπη αλλά και πιο συγκεκριμένα στην Ελλάδα, τα αποτελέσματα είναι απογοητευτικά. Στην Ευρώπη να αγγίζει το 81.5% ενώ στην Ελλάδα το 65%, ποσοστά που δείχνουν τα «θύματα» του catcalling, η αλλιώς την παρενόχληση στους δρόμους.
Κάποιες λοιπόν από τις οδηγίες που δίνονται στα κορίτσια για την ασφάλειά τους περιλαμβάνουν από τα ρούχα που θα φοράμε μέχρι και το πως «θα αναπνέουμε». Προφανώς και τα λεγόμενα ως προκλητικά ρούχα είναι απαγορευτικά αφού με το να προκαλούμε με τέτοιους τρόπους «τα θέλαμε και τα πάθαμε»
Καλό, έως και βασικό για την ασφάλεια μας θα ήταν να έχουμε την συνοδεία κάποιου αγοριού ιδανικά, ή τουλάχιστον να επιλέγουμε μόνο τους κεντρικούς δρόμους, και ας κάνουμε διπλάσια διαδρομή για τον προορισμό μας. Επίσης όταν περπατάμε μόνες μας, ούτε κουκούλες επιτρέπεται να φοράμε, ούτε ακουστικά για να έχουμε τον έλεγχο του τι συμβαίνει γύρω μας και αν κάποιος μας πλησιάζει.
Υπάρχουν τόσα πολλά διαφορετικά περιστατικά και επιθέσεις κατά γυναικών που έχουν συμβεί και συμβαίνουν καθημερινά στον κόσμο που είναι αδύνατο να τις απαριθμήσουμε.
Και τι είναι αυτό άραγε που πρέπει να συμβεί ώστε να μην φοβόμαστε πλέον; Θα λέγαμε ότι μια λύση θα μπορούσε να ήταν τα αυξημένα σώματα ασφαλείας στους δρόμους, αλλά και πάλι όλοι θυμόμαστε υποθέσεις όπως της Sarah Everard στην Αγγλία.
Το πρόβλημα ξεκινάει και τελειώνει στην παγκόσμια κοινωνία. Και μόνο αν εξελιχθεί η ίδια, ίσως μειώσουμε τα κρούσματα. Εξακολουθεί και υπάρχει ένας διαχωρισμός στον τρόπο που μεγαλώνουν οι γονείς τα παιδιά τους. Τα παιδιά όμως δεν μπορείς να τα κατηγορήσεις άμεσα. Με τα πρότυπα και τις συμπεριφορές που μεγαλώνουν πορεύονται κυρίως στην ζωή τους.
Ώρα λοιπόν, ο καθένας να κάνει το ελάχιστο που μπορεί μεγαλώνοντας τα παιδιά, πρώτα ως ανθρώπους, και στη συνέχεια ως άντρες ή γυναίκες. Άλλωστε το πόσο «άντρας» είσαι, που μερικοί τους αρέσει να αναδεικνύουν, δεν αποδεικνύεται με τις κακοποιητικές συμπεριφορές προς το αντίθετο φύλο. Σίγουρα το κράτος θα μπορούσε να ενισχύσει στην αντιμετώπιση και στην πρόληψη τέτοιων συμπεριφορών, αλλά αν δεν ξεκινήσει να γίνεται δουλειά από το σπίτι, ελάχιστη η αλλαγή που θα έρθει.
