Αποτίμηση ή αλλιώς κοινωνικό και πολιτικό παραλήρημα
Στο τέλος κι αυτής της εβδομάδας ας κάνουμε την αποτίμησή της. Απρίλιος, άνοιξη και κοντεύουμε και στο Πάσχα. Με την άνοιξη λένε ανθίζει ο τόπος, ανοίγει και το μάτι και φτιάχνει η διάθεση. Στην προκειμένη περίπτωση ωστόσο, η καλή διάθεση βρίσκεται στα αναζητούμενα και ίσως κάποτε βρεθεί.
Κοινωνία
Τις τελευταίες 11 μέρες επίσημα, και τους τελευταίους δυο μήνες ανεπίσημα, η έννοια της λέξης «μάνα» έχει συνδεθεί με την είδηση που κανένα ανθρώπινο μυαλό δεν θα ήθελε να πιστέψει. Μία μάνα τριών παιδιών, που είχε την ευθύνη να τα μεγαλώσει με αγάπη και να προφυλάξει την παιδική τους αθωότητα, κατηγορείται και ερευνάται για τις δολοφονίες των παιδιών που γέννησε. Αλλά για ποια παιδική αθωότητα να μιλάμε σε ένα τέτοιο σπίτι.
Κάθε μέρα που περνάει όλο και κάτι καινούργιο βγαίνει στην δημοσιότητα. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι τα media με μοναδικό οδηγό λογικά την λύση της υπόθεσης και όχι προφανώς τα νούμερα τηλεθέασης, μας έχουν παρουσιάσει και την πραγματική εικόνα που μπορεί να έχουν βρει από την οικογένεια αυτή. Άλλωστε, όλοι δικαστές δεν έχουμε γίνει τον τελευταίο καιρό; Ευτυχώς μας προμηθεύουν με τα απαραίτητα στοιχεία για να βγάλουμε και το πόρισμα αν τελικά το έκανε μόνη της ή και ποιοι άλλοι είναι μπλεγμένοι.
Για να μην παρεξηγηθούμε κιόλας, προφανώς και όλοι θέλουμε να λυθούν οι υποθέσεις και όλοι οι εμπλεκόμενοι να δικαστούν και να καταδικαστούν με την μεγαλύτερη πιθανή ποινή. Δεν πιστεύετε όμως ότι μετά από ένα σημείο τα κανάλια, τα site και όλα τα μέσα μαζικής ενημερώσης χάνουν την μπάλα με αποτέλεσμα να εξευτελίζουν την κατάσταση; Στην τελική η τόση δημοσιότητα και η τόση ενημέρωση για την παραμικρή κίνηση της αστυνομίας μπορεί στο τέλος να καταλήξει εμπόδιο στις έρευνες. Καμιά φορά λοιπόν, αθόρυβα έρχονται και τα καλύτερα αποτελέσματα.
Κατσαρίδες και ποντίκια/Ανθρωπιά ή φόβος;
Εκτός από αυτό το θέμα, ας θυμηθούμε την ανυπαρξία δημοσίων υπηρεσιών. Και μιλάμε για την αναφορά που είχε γίνει από το Φεβρουάριο για τις απάνθρωπες συνθήκες που ζούσαν τα 3 παιδιά εξαιτίας της μητέρας τους. Με ποντίκια και κατσαρίδες και να ζητιανεύουν στην εκκλησία, μεγάλωναν σε ένα σπίτι με μία αδιάφορη μάνα και έναν σύντροφο που κατηγορείται και για ενδοοικογενειακή βία αλλά και για εκμετάλλευση ανηλίκου. Εδώ λοιπόν αναρωτιόμαστε για τις δημόσιες υπηρεσίες απλούστατα γιατί η καταγγελία είχε γίνει 2 φορές από το χαμόγελο του παιδιού, δύο μήνες πριν γίνει και η τρίτη καταγγελία, αυτή τη φορά από τον πατέρα, και επιτέλους κάνουν την δουλεία τους.
Και εδώ έρχεται και η στιγμή που ξανά αναρωτιόμαστε για την ανθρωπιά και αν υπάρχει τελικά. Φτάνουμε λοιπόν στην είδηση που ο πατέρας προχωρούσε σε κάθε μορφή βίας προς την ανήλικη κόρη του, με εμφανή σημάδια για να κινήσει υποψίες, αλλά και πάλι κανείς δεν ασχολήθηκε. Γιατί άλλωστε είναι πολύ φυσιολογικό, σαν καθηγητής, να βλέπεις μαθήτριά σου με εγκαύματα και τραύματα και να μην αναρωτιέσαι από που προέρχονται ή έστω να κάνεις μια ανώνυμη καταγγελία αν δεν θες να μπλέξεις. Άρα λοιπόν φτάνουμε στο σημείο που ο φόβος κερδίζει κάθε μορφή ανθρωπιάς. Και αυτό μας προκαλεί τρόμο για το μέλλον.
Πολιτική – και ένας πόλεμος που όλο και ξεχνάμε
Για τον πόλεμο ανθρωπιστικά τα έχουμε πει. Καμία γενιά δεν θα ήθελε να ζει αυτό που ζούμε, αλλά πόσο μάλλον αυτό που ζουν οι Ουκρανοί τώρα. Αυτή την εβδομάδα ωστόσο, παρακολουθήσαμε με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον την ομιλία του προέδρου Ζελένσκι στην Ελληνική Βουλή. Μόνο που μας φύλαγε και για έκπληξη το τέλος. Αυτή η έκπληξη δεν ήταν άλλη από την ομιλία του ανθρώπου που ανήκει στο νεοναζιστικό Τάγμα Αζόφ. Και αυτό που; Στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία.
Το ερώτημα που μου δημιουργήθηκε όταν έγινε το σκηνικό ήταν πώς θα το σχολιάσει ο ελληνικός λαός. Θα μπει στη διαδικασία άραγε να σκεφτεί γιατί βγήκε ένας νεοναζιστής να μιλήσει από την πλευρά της Ουκρανίας και μήπως τελικά δεν είναι όλα μαύρα και άσπρα. Και από την άλλη θα μπει στη διαδικασία να ψάξει περισσότερα πράγματα για τον πόλεμο, για το παρελθόν αλλά και για το πολύ σύντομο παρελθόν που έχει εξαφανιστεί ξαφνικά;
Δυστυχώς, για άλλη μια φορά η αντίδραση του «μέσου όρου» ήταν η προβλεπόμενη. Οι μισοί κατηγόρησαν την κυβέρνηση που επέτρεψε να συμβεί κάτι τέτοιο, και χωρίς να έχουν άδικο, αλλά το έφτασαν μέχρι εκεί. Οι άλλοι μισοί, συμπεριλαμβανομένων διαφόρων γνωστών δημοσιογράφων, τα ελάχιστα τηλεοπτικά λεπτά που έπαιξε το θέμα, έσπευσαν να παρουσιάσουν το τάγμα αυτό ως μέρος του Ουκρανικού στρατού. Ότι δηλαδή δεν είναι νεοναζιστές και απλά είναι άνθρωποι στρατιώτες, φαντάροι που παλεύουν κατά της εισβολής και υπέρ της δημοκρατικής τους χώρας.
Ας πούμε ωστόσο σε αυτό το σημείο ότι καμία αναφορά δεν έγινε στην Κύπρο, μια χώρα που στο κοντινό παρελθόν βίωσε παρόμοιες καταστάσεις με τους Ουκρανούς, και από μεριάς μας «δεν άνοιξε ρουθούνι». Ουδεμία ερώτηση και ουδεμία αναφορά. Από την άλλη ωστόσο, όταν ο πρόεδρος Ζελένσκι βγήκε στην Βουλή της Κύπρου να μιλήσει, όταν ο πρόεδρος αναφέρθηκε στην εισβολή από τους Τούρκους, ξαφνικά και εξ ουρανού, η σύνδεση από το Κίεβο διακόπηκε. Αυτή η σχέση αγάπης που δημιουργείται λοιπόν, θα μας απασχολήσει καθόλου, ή θα αρκεστούμε σαν μεγάλο και δυνατό κράτος που είμαστε να στέλνουμε όπλα σε πολέμους;
Γαλλία
Σε άλλα νέα έχουμε και τις εκλογές της Γαλλίας. Αρκετά κρίσιμες για το μέλλον της Γαλλίας αλλά και της Ευρώπης γενικότερα. Στον πρώτο γύρο λοιπόν, είδαμε ότι τα αποτελέσματα των δύο πρώτων ήταν αρκετά κοντά, με τον Μακρόν στο 28,1% και τη Λε Πεν στο 23,3%. Βλέπουμε λοιπόν το ακροδεξιό κόμμα της Γαλλίας, μίας μεγάλης χώρας και δύναμης, με μεγάλη ιστορία και επαναστάσεις, να ανεβαίνει τρομακτικά. Και ο φόβος μεγαλώνει, γιατί φαίνεται ξεκάθαρα ο κίνδυνος να χάσει τις εκλογές ο Μακρόν.
Μια ανατολή που δεν τον θέλει, και μία δύση που μετά της δηλώσεις του για το ΝΑΤΟ επίσης δεν τον θέλει. Μία χώρα που έχει υποστεί μεγάλα κύματα μετανάστευσης και αναζητά την ασφάλεια που ένοιωθε κάποτε, αλλά και διάφορες κινήσεις πολιτικές που έχουν γίνει τελευταία, κάνοντας την Λε Πεν να φαίνεται λιγότερο ακροδεξιά, κάτι που φαίνεται αρκετά επιφανειακό ωστόσο. Ας ελπίζουμε λοιπόν ότι για άλλη μία φορά η Ευρώπη θα επιβιώσει από τις απειλές της ακροδεξιάς να κυριαρχήσει και θα παραμείνει δημοκρατική, όσο περισσότερο αντέχει.
Τέλος, πόσο θα αντέξουμε;
Για όλα τα παραπάνω και για ακόμη περισσότερα, υπάρχει μία έντονη ανησυχία. Για τη Πάτρα, πόσο διεστραμμένοι άνθρωποι υπάρχουν και σε τι πράξεις μπορεί να φτάσουν, όπως και τα media, ως πότε θα έχουν σαν οδηγό τα νούμερα τηλεθέασης χωρίς να περνάνε τα όρια. Ας ελπίζουμε επίσης ότι κάποτε τα παιδάκια θα ζουν τα παιδικά χρόνια που τους αξίζουν και θα σταματήσουν να είναι θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Τα ποσοστά δυστυχώς παραμένουν υψηλά κάθε χρόνο, και κάποτε η πολιτεία θα πρέπει να ασχοληθεί σοβαρά.
Για τον πόλεμο, ήρθε ο καιρός να αναρωτηθούμε πραγματικά και να δούμε τι γίνεται. Να κάνουμε αυτή τη γενική αποτίμηση. Άλλωστε, αν μένουμε στην άποψη ότι δεν μας επηρεάζει, είμαστε αρκετά γελασμένοι. Αν κάποιος υποφέρει οικονομικά σε λίγα χρόνια από αυτή τη κατάσταση, δεν είναι άλλος από την καλομαθημένη Ευρώπη. Και για την Γαλλία, ας κερδίσει η δημοκρατία. Για τους Γάλλους, για εμάς και για την ισορροπία της Ευρώπης. Ας είμαστε έτοιμοι για όλα. Ειναι προφανές ότι τα δυσκολότερα δεν έχουν έρθει ακόμη. Στον πόλεμο, στην οικονομία, στην καθημερινότητα μας.
Υ.Γ. Όπως έλεγε και ο Παύλος:
«Κατά τ’ άλλα εσείςπου ‘σαστε υγιείς και αξιοπρεπείςβοηθήστε μας και λίγοδώστε μας πνοή, στέγη και τροφήμια ιδέα στεγανήπου να μη μπάζει κρύο»
ή αλλιώς ζούμε μια ζωή μες την επιφάνεια, δίχως ανθρωπιά και με οδηγό το “εγώ” μας. Άντε και καλή μας τύχη.
