Πόλεμος: όπως λέει και μία κινέζικη κατάρα "may you live in interesting times".
Γκρινιάζουμε για τα πάντα. Για το ότι πεινάμε ενώ το φαγητό θα είναι έτοιμο σε μισή ώρα. Για το ότι έκανε να μας απαντήσει λίγη ώρα παραπάνω από ότι συνήθως. Για το ότι βαριόμαστε το διάβασμα, τη συνήθεια και τη ρουτίνα γενικότερα. Για το ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε να κάνουμε με τη ζωή μας ενώ δεν έχουμε κλείσει καλά-καλά τα 20. Και μέσα σε μια μέρα, τα πάντα αλλάζουν και έρχεται ο πόλεμος.
Ζούμε στον 21ο αιώνα. Σε ένα κόσμο που υποτίθεται προχωράει μπροστά και αφήνει τους εφιάλτες και τα σκοτάδια του παρελθόντος εκεί που ανήκουν. Στο παρελθόν. Αλλά όχι. Ξυπνάμε μία μέρα με την είδηση ότι γίνεται πόλεμος. Πόλεμος στην Ευρώπη. Διαβάζουμε ότι έχει να γίνει πόλεμος από τον δεύτερο παγκόσμιο και ξεχνάμε την ιστορία. Ξεχνάμε τα χρόνια της διάλυσης της σοβιετικής ένωσης και ας μην πάμε και πολύ μακριά. Ξεχνάμε την εισβολή στη Κύπρο στα τέλη της δικής μας δικτατορίας. Ξεχνάμε και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τους βομβαρδισμούς στο Βελιγράδι και το Σαράγιεβο.
Ας μην το πάμε πολύ πολιτικά ωστόσο, γιατί σίγουρα υπάρχουν πολλές απόψεις και όλες είναι σεβαστές σε κάθε περίπτωση. Ας το πάμε όμως στο μόνο που θα πρέπει όλοι να συμφωνούμε. Στους ανθρώπους και στη κοινωνία. Στα παιδιά που θα μεγαλώσουν, και στις μητέρες που προσπαθούν να προστατεύσουν την παιδική τους ηλικία από την τοξικότητα της κατάστασης του πολέμου. Ζούμε το 2022 και έχουμε πόλεμο στη γειτονική μας Ουκρανία. Και ο φόβος για το μέλλον; Τεράστιος.
Φόβος γιατί απλούστατα και αύριο να σταματήσει ο πόλεμος, οι συνέπειες θα μας ακολουθούν για καιρό. Ίσως και για χρόνια. Και κυρίως εμάς, τους ευρωπαίους. Η οικονομική κατάσταση που θα έρθει στη συνέχεια; Ίσως εφιαλτική. Αν κρίνουμε από την τωρινή ακρίβεια. Αλλά η ακρίβεια είναι το λιγότερο όταν βλέπουμε ανθρώπους να τρέχουν στα σύνορα για να σωθούν, δίχως να ξέρουν αν θα βρουν τα σπίτια τους όταν επιτέλους θα μπορούν να επιστρέψουν σε αυτά.
Και εμείς τι κάνουμε; Κάνουμε το ελάχιστο που μπορούμε. Είτε αυτό είναι να πηγαίνουμε σε συγκεντρώσεις κατά του πολέμου, είτε να μιλάμε και να ευαισθητοποιούμαστε όσο περισσότερο μπορούμε για αυτό. Ας μάθουμε ωστόσο, ότι τα προβλήματα που μπορεί να βλέπουμε τεράστια, είναι πολύ λίγα μπροστά στη πραγματικότητα.
Ας μάθουμε ότι η διαφορά μας με τους μετανάστες που τόσο καιρό κατηγορούμε για διάφορα που συμβαίνουν στη χώρα μας είναι η απλή τύχη. Η τύχη που γεννηθήκαμε τη περίοδο που γεννηθήκαμε σε μία χώρα που ακόμα δεν έχει εμπλακεί. Μετά τον τελευταίο πόλεμο που δεν είναι πολύ πίσω τελικά.
Ας μάθουμε να εκτιμάμε αυτά που έχουμε, και να νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας. Από όποια χώρα και να έρχεται. Γιατί πολλές φορές, από ότι φαίνεται, δεν ήταν επιλογή του να είναι διπλά μας, αλλά επιλογή άλλων που των ανάγκασαν. Μα πάνω από όλα, να μάθουμε να είμαστε άνθρωποι. Γιατί το μόνο που μας έχει μείνει σε αυτό τον κόσμο είναι η ανθρωπιά. Και αυτή πλέον είναι σπάνια.
