Αρκετές μελέτες έχουν δείξει ότι τα τραύματα είναι κληρονομικά: μια κακή εμπειρία που μπορεί να
υποστεί ένα άτομο μπορεί να μεταφερθεί και στους απογόνους του.
Τώρα, μια νέα μελέτη ανακάλυψε ότι αυτές οι καταστάσεις, αν είναι πολύ ακραίες, μπορούν να παραμείνουν στα γονίδια για έως και τρεις γενιές, προκαλώντας μια αλλαγή στη νευρολογική λειτουργία, η οποία σχετίζεται με υψηλότερα επίπεδα πανικού και άγχους.
Αλλά οι συγγραφείς της μελέτης δεν σταμάτησαν εκεί: βρήκαν ένα φάρμακο, εγκεκριμένο από τον
Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ (FDA), το οποίο εισπνέεται και μπορεί να αναστρέψει αυτές τις επιδράσεις. Συγκεκριμένα, είναι η αμιλορίδη, ένα διουρητικό φάρμακο που χορηγείται στη θεραπεία της υπέρτασης και της συμφορητικής καρδιακής ανεπάρκειας. Τα συμπεράσματα της μελέτης μόλις δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Science Advances».
Παρά το γεγονός ότι έχουν δοκιμαστεί μόνο σε ποντίκια, οι ερευνητές λένε ότι θα μπορούσαν να
εφαρμοστούν σε πειραματικές θεραπείες σε ανθρώπους που «υποφέρουν διαταραχές πανικού και που μπορεί να αντιμετώπισαν αντιξοότητες σε νεαρή ηλικία». Ο στόχος της μελέτης ήταν να κατανοήσει πώς τα τραύματα γίνονται «βιολογικές αναμνήσεις» στον εγκέφαλο. Προηγούμενα πειράματα έδειξαν ότι τα ποντίκια που αποχωρίστηκαν από τις μητέρες τους σε νεαρή ηλικία και μεγάλωσαν από πολλούς «αναθέτες γονείς» είχαν ενισχυμένη έκφραση του ASIC1, ενός γονιδίου που βοηθά στην ανίχνευση μεταβολών του pH στις διεργασίες του νευρικού συστήματος.
Το πείραμα συνίστατο στη μελέτη και των δύο ποντικών που χωρίστηκαν από τις μητέρες τους νωρίς και δύο επόμενων γενεών που τα εξέθεσαν στο εν λόγω φάρμακο. Αρχικά, χώρισαν την πρώτη γενιά ποντικών από τις μητέρες τους, ζευγαρώνοντάς τα με νέες «αναδοχές» μητέρες κάθε 24 ώρες για τέσσερις ημέρες μέσα στην πρώτη εβδομάδα της ζωής τους. Στη συνέχεια επέστρεψαν τα νεαρά
ποντίκια στην κανονική αναπαραγωγή και επέτρεψαν στα χωρισμένα ποντίκια να ζευγαρώσουν για δύο ακόμη γενιές.
Ο αέρας εμπλουτισμένος με το φάρμακο έκανε τα ποντίκια που εκτέθηκαν στην τραυματική κατάσταση αποχωρισμού και οι απόγονοί τους να οξυγονωθούν καλύτερα. Οι μοριακές αναλύσεις αποκάλυψαν ότι η έκφραση των ASIC1, ASIC2 και ASIC3 ενισχύθηκε σε γενεαλογίες που εκτέθηκαν σε παιδικό τραύμα, ιδιαίτερα στον προμήκη μυελό και την περιυδραγωγική φαιά ουσία, περιοχές του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνες για τις αισθητηριακές διεργασίες και τον πόνο. Στην πραγματικότητα, μόνο μία δόση ανέστρεψε νευρικά προβλήματα στις επόμενες γενιές.
“Αυτά είναι πολύ νέα αποτελέσματα, αλλά είναι επίσης προκαταρκτικά και πρέπει να επιβεβαιωθούν και να επεκταθούν από άλλα εργαστήρια, συμπεριλαμβανομένων πειραμάτων σε ανθρώπους” λέει ο Raül Andero Galí, ψυχολόγος και καθηγητής έρευνας ICREA στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, για το SMC. Ο Andero Galí επικρίνει ότι αυτό το έργο δεν μελετά πώς μπορεί να συμβαίνει αυτή η διαγενεακή μετάδοση της επίδρασης του φαρμάκου, αν και περιγράφει τα αποτελέσματα ως «πολύ πρωτότυπα».
Ο Ángel Barco, διευθυντής του Ινστιτούτου Νευροεπιστημών, ενός κοινού κέντρου του Πανεπιστημίου Miguel Hernández του Elche (UMH) και του CSIC, δηλώνει στην ίδια γραμμή, ο οποίος παραλείπει την «εξήγηση του μηχανισμού που μπορεί να βασίζεται σε αυτή τη διαγενεακή μετάδοση».
