Φωτογραφίες, μικρές εικόνες έγχρωμες ή ασπρόμαυρες που κρύβουν μέσα τους πολλών ειδών αναμνήσεις και έχουν πολλές ιστορίες να μας πουν.
Φωτογραφίες κάπου στη συλλογή του κινητού μας, σε κάποιο φάκελο του υπολογιστή μας, ή κάπου ξεχασμένες σε ένα συρτάρι. Πρόσωπα, μέρη, τοπία, φαγητά, ό,τι και να εμπεριέχεται μέσα σε μια φωτογραφία το σίγουρο είναι ένα, όποτε την κοιτάς σου προκαλεί κάποιο συναίσθημα.
Φωτογραφίες που σε κάνουν να γελάς.
Φωτογραφίες που σε κάνουν να αναπολείς.
Φωτογραφίες που σε θλίβουν.
Φωτογραφίες που σου προκαλούν νοσταλγία. Νοσταλγία για τα πρόσωπα, τα μέρη, τα τοπία, τα φαγητά, τη στιγμή που πέρασε. Τη στιγμή που πέρασε και έφυγε, όμως ήταν πιο τυχερή από άλλες και παγιδεύτηκε μέσα στην κάμερα του κινητού, τη φωτογραφικής, του μυαλού. Παγιδεύτηκε μαζί με όλα τα χρώματα, τους ήχους, τις μυρωδιές και τις γεύσεις της.
Οι φωτογραφίες εκτός του ότι προκαλούν συναισθήματα σε όποιον τις φυλάει και τις βλέπει, φανερώνουν και συναισθήματα που οι ίδιες κρύβουν. Πόσες φορές έχουν ακουστεί τα «Δες πόσο χαρούμενος ήμουν εκεί», «Δες με, ήταν δύσκολη περίοδος, φαίνεται στα μάτια μου» και άλλα παρόμοια. Οι φωτογραφίες λοιπόν πάντα έχουν κάτι να μας πουν, ακόμα κι αν πολλές φορές δε θέλουμε να το ακούσουμε, ακόμα κι αν θέλουμε να ξεχάσουμε, οι φωτογραφίες θα είναι πάντα εκεί να μας θυμίζουν. Έχουν πολλές φορές λοιπόν το ρόλο του μάρτυρα, «μαρτυρούν πως ήσουν εκεί, είπες αυτά τα λόγια, ένιωσες».
Σίγουρα το πιο σημαντικό είναι να συλλέγεις στιγμές και αναμνήσεις στο μυαλό σου. Όμως είναι ιδιαίτερα όμορφο να σου ξυπνούν μνήμες μόλις αντικρίζεις μια εικόνα τόσο γνώριμη. Μια εικόνα που εξιστορεί με το δικό της τρόπο όσα έζησες, όσα γεύτηκες και όσα επέλεξες να κρατήσεις στη μνήμη σου.
Οι φωτογραφίες είναι τέχνη. Τέχνη που ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά, είναι συναισθήματα.
«Για αυτό αγαπώ τις φωτογραφίες, γιατί είναι εκεί να μου θυμίζουν όσα έχουν συμβάλλει στο να γίνω όλα όσα είμαι σήμερα.»
