Παιδιά αγκαλιά με τα παιχνίδια τους. Παιδιά να παίζουν στις παιδικές χαρές και στις πλατείες.
Παιδιά αγκαλιά με τα παιχνίδια τους. Παιδιά να παίζουν στις παιδικές χαρές και στις πλατείες. Παιδιά να τρώνε ζεστό φαγητό. Παιδιά με τις οικογένειες και τους φίλους τους. Παιδιά με χαμόγελα στα πρόσωπα.
Ευχάριστη εικόνα ε;
Και για τα παιδιά που επέζησαν ή γλύτωσαν από πολέμους;
Αυτά τα παιδιά πώς θα τα περιγράψουμε;
Αυτά τα παιδιά ξαφνικά μια μέρα καλούνται να φύγουν από τα σπίτια τους, να αφήσουν τα παιχνίδια τους πίσω, να αποχωριστούν κάποιον από την οικογένεια τους, ή μπορεί να μην ξαναδούν τους φίλους τους.
Αυτά τα παιδιά ξαφνικά μια μέρα μαθαίνουν να ζουν με τη φυγή και το φόβο για το αν θα καταφέρουν να ζήσουν.
Μόνο εκείνα μπορούν να μας διδάξουν ότι τα παιχνίδια, ή αλλιώς για εμάς τα υλικά αγαθά, δεν έχουν καμία σημασία.
Μόνο εκείνα μπορούν εκτιμήσουν για το πιο σημαντικό και το πιο ουσιώδες: την ζωή. Αυτά τα παιδιά ωριμάζουν νωρίς, μεγαλώνουν διαφορετικά και κατανοούν πρώτα από όλους, πως τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Μπορεί να βλέπουμε εικόνες, βίντεο, στιγμιότυπα, που τα παιδιά αυτά κρατούν ένα-δυο παιχνίδια. Βέβαια, καθόλου δεν τους νοιάζουν αυτά. Το πιο σημαντικό που πήραν μαζί τους, όταν έφευγαν λόγω του πολέμου, ήταν τα όνειρά τους.
Όταν, λοιπόν, μιλάμε για παιδιά που ωριμάζουν νωρίς, χωρίς να παίζουν, χωρίς να δημιουργούν αναμνήσεις ξέγνοιαστες, για παιδιά που το μόνο που έχουν πλέον είναι τα όνειρα, τότε μιλάμε για παιδιά με χαμένη παιδικότητα. Και η παιδικότητα δεν επιστρέφει, δεν αναπληρώνεται.
Ας ελπίσουμε, τέλος, να μην ξανακούσουμε για παιδιά που θα αντιμετωπίσουν τον πόλεμο.
Ας ελπίσουμε για ένα κόσμο που θα αγκαλιάσει αυτά τα παιδιά και θα απαλύνει τον πόνο και τον φόβο τους.
