«Δε ζητάς πολλά, τα ζητάς από τον λάθος άνθρωπο.»
Μια φράση που σίγουρα κάπου έχεις διαβάσει ή ακούσει. Μια πολυφορεμένη φράση η οποία μπορεί να ερμηνευθεί με ποικίλους τρόπους.
Σε μια διαπροσωπική σχέση, είτε φιλική, είτε ερωτική θέτονται πάντα κάποιες βάσεις και χαράζονται κάποια όρια. Κάθε άνθρωπος έχει ορισμένες απαιτήσεις από τους γύρω του οι οποίες για πολλούς είναι λογικές και για άλλους τόσους όχι. Τι συμβαίνει όμως όταν μπαίνεις σε μια σχέση και καλείσαι να συμβαδίσεις στην καθημερινότητά σου με ένα άτομο;
Ενδεχομένως, να είσαι με ένα άτομο και να μη μπορείτε να τα βρείτε. Πολλές φορές μπορεί να αισθάνεσαι πως δε σε καλύπτουν όσα σου δίνει, πως δεν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να κρατήσεις δίπλα σου, πως είναι δύσκολο να συγχρονιστείτε και να περπατήσετε παράλληλα. Δε σημαίνει πως ευθύνεσαι εσύ κάπου, όπως ούτε σημαίνει πως φταίει εκείνος που δε μπορεί να είναι ο άνθρωπος που χρειάζεσαι.
Δίχως αμφιβολία το να εκφράζεις την επιθυμία σου για το οτιδήποτε αλλά και τη δυσαρέσκειά σου για κάτι στον άνθρωπό σου είναι απολύτως υγιές. Μπορεί ο ίδιος να έχει κάθε καλή πρόθεση να σου καλύψει τις ανάγκες, να κάνει ό,τι μπορεί για να είστε μαζί, για να είστε καλά, όμως να μη μπορεί. Να μη μπορεί γιατί έτσι είναι σαν άνθρωπος, γιατί πράγματι πολλές φορές ισχύει το «δεν ταιριάζαμε, δε τα βρίσκαμε».
Σίγουρα, για κανένα λόγο, μην πνίξεις τα θέλω σου για να μείνεις δίπλα σε κάποιον που δεν είναι αρκετός για εσένα. Ο ίδιος άνθρωπος που εσένα δε σου γεμίζει ορισμένα κενά, ίσως είναι ο ιδανικός για κάποιον άλλον άνθρωπο εκεί έξω. Δεν αξίζει ούτε σε εσένα αλλά ούτε στον άνθρωπό σου να μένετε σε μια κατάσταση μέτρια είτε από συνήθεια, είτε από ανασφάλεια. Κανένας άνθρωπος δεν αξίζει να ζει στη μετριότητα. Μη στερείς στον εαυτό σου, ούτε στον άνθρωπο που έχεις κοντά σου την ευκαιρία για κάτι, δε θα πω καλύτερο, θα πω για κάτι πιο ταιριαστό.
