Όλοι θέλουμε τα πανεπιστήμια να είναι ένας ασφαλής χώρος για τους νέους. Είναι ωστόσο η αστυνομία η λύση;
Στις αρχές του χρόνου συγκεκριμένα το Φεβρουάριο του 2021, το Υπουργείο Παιδείας πρότεινε στην Βουλή ένα νομοσχέδιο για την αναβάθμιση των πανεπιστημίων, τα οποία βέβαια ας μην ξεχνάμε πως είχαν παραμείνει κλειστά. Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε από τους βουλευτές και αναμένεται ακόμη και σήμερα να εφαρμοστεί. Το αναφερόμενο νομοσχέδιο προβλέπει συνοπτικά την καθιέρωση της ελάχιστης βάσης εισαγωγής (Ε.Β.Ε.), τον περιορισμό του αριθμού των επιλογών στο μηχανογραφικό, το χρονικό όριο φοίτησης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και τέλος, την ίδρυση και την ύπαρξη ενός σώματος ασφαλείας του Πανεπιστημιακού χώρου. Το τελευταίο συστήνεται ως «Ομάδες Προστασίας Πανεπιστημιακού Ιδρύματος» (ΟΠΠΙ), κυρίως όμως είναι γνωστό ως η πολυσυζητημένη «Πανεπιστημιακή Αστυνομία».
Στο σημερινό μας άρθρο, θα ήθελα να επικεντρωθούμε στο τελευταίο ζήτημα του νομοσχεδίου, αλλά ταυτοχρόνως το πιο κρίσιμο, καθώς έχει δεχθεί ισχυρές θετικές κρίσεις , αλλά και έντονες κριτικές και αντιδράσεις. Οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι φοιτητές μεμονωμένα, το ακαδημαϊκό προσωπικό, οι πρυτάνεις των ελληνικών πανεπιστημίων έχουν ήδη πάρει θέση για το ζήτημα αυτό και η πλειονότητα δηλώνει κατά της εγκαθίδρυσης της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας.
Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Γιατί οι φοιτητές δεν δέχονται ένα σώμα ασφαλείας που τους υπόσχεται την προστασία τους από την εγκληματικότητα μέσα στα Πανεπιστήμια; Γιατί οι ακαδημαϊκοί να μην συμφωνούν σε αυτήν την λεγόμενη αναβάθμιση των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων;
Εχοντας αυτά τα προφανή ερωτήματα στο νου, θα ήθελα να σημειώσω τις παρακάτω σκέψεις. Το Πανεπιστήμιο υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίζει να υπάρχει ως χώρος ελεύθερης έκφρασης ιδεών, διδασκαλίας, έρευνας, πολιτισμικού και κοινωνικοπολιτικού ενδιαφέροντος και κυρίως χώρος δημοκρατικού πνεύματος για τους φοιτητές και τους καθηγητές.
Σε όλη την Ευρώπη, τα Πανεπιστήμια φυλάσσονται από ιδιωτικές ομάδες φύλαξης, τους φοιτητές και τους καθηγητές και όχι από ένα νεοσύστατο σώμα ασφαλείας νέων, των οποίων βασικό κριτήριο είναι το απολυτήριο Λυκείου και οι αθλητικές και σκοπευτικές τους ικανότητες, το οποίο σώμα βεβαίως υπάγεται στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και την ΕΛ.ΑΣ. Η εγκατάσταση των ΟΠΠΙ θα δημιουργήσει πολλά παραπάνω περιστατικά συγκρούσεων και εντάσεων στον Πανεπιστημιακό χώρο. Πέρα από τα ήδη καταγεγραμμένα περιστατικά εγκληματικότητας που αναφέρονται, η μόνιμη παρουσία αστυνομικού σώματος μέσα στους χώρους αυτούς είναι ενοχλητική και δημιουργεί ένα κλίμα απομάκρυνσης από το ελεύθερο ιδεώδες, αλλά και κλίμα ανασφάλειας, λόγω των συχνών και πρόσφατων περιστατικών σύγκρουσης των νέων με την Ελληνική Αστυνομία.
Γιατί, λοιπόν, να μην βρεθεί ένας άλλος τρόπος φύλαξης του πανεπιστημιακού χώρου, ο οποίος δεν θα συνδέεται με την Ελληνική Αστυνομία; Γιατί να μην γίνεται απλώς τήρηση των ήδη υπαρχόντων νόμων για τα Πανεπιστήμια και την λειτουργία τους;
Τελικά, εφόσον γνωρίζουμε ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο έχει δεχθεί αρνητικές αντιδράσεις και πρόκειται να αντιμετωπιστεί με προκατάληψη, γιατί δεν παίρνει θέση ο καθένας μας μεμονωμένα να προστατεύσει τον εαυτό του, τους συμφοιτητές του, το ακαδημαϊκό προσωπικό και τον χώρο στον οποίο κυκλοφορεί κάθε μέρα; Γιατί δεν πράττει ο καθένας με ευσυνειδησία και συμπόνια, για να παραμείνουν οι χώροι αυτοί με το κλίμα της ελευθερίας;
Τέλος, η μόνη τροφή για σκέψη που χρειαζόμαστε για να κατανοήσουμε γιατί δεν χρειάζεται η εμπλοκή άλλων στον χώρο των Πανεπιστημίων, είναι το ερώτημα εάν ο καθένας από εμάς είναι όντως ικανός να εισαχθεί σε ένα ακαδημαϊκό ίδρυμα αλλά ταυτοχρόνως ανίκανος να το διατηρήσει και να το προστατεύσει, όπως αυτό θα έπρεπε να είναι και όπως το ονειρευόμαστε ότι μπορεί να γίνει. Το Πανεπιστήμιο ανήκει στους φοιτητές και στους καθηγητές, και εκείνοι είναι οι μόνοι που θα πρέπει να μεριμνήσουν και να έχουν άποψη για την καλύτερη λειτουργία του.
