Όπως έχουμε ξαναπεί, η νέα, μη κομματοποιημένη, γενιά τείνει να αδιαφορεί για την πολιτική της χώρας μας, κάτι που φάνηκε άλλωστε και στις φετινές εκλογές.
Αν εξαιρέσουμε τις νεολαίες των κομμάτων και ίσως κάποιους ευρύτερα πολιτικοποιημένους νέους και νέες, τα γεγονότα που έχουν συμβεί κατά την διάρκεια των παιδικών μας χρόνων αλλά και της νεαρής ενηλικίωσης έχουν προκαλέσει μεγάλη αποξένωση της γενιάς μας με την πολιτική. Καλό κακό, όπως το βλέπει ο καθένας. Σίγουρα είναι κακό όταν το αποτέλεσμα των εκλογικών μαχών δεν αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού μας.
Μπορεί να μας κατηγορήσει κανείς;
Πιθανότατα όχι. Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε έρθει αντιμέτωποι/ες με διάφορα μοντέλα κυβερνήσεων. Δεξιά, κέντρο, αριστερά, συγκυβερνήσεις. Όλα λοιπόν τα δημοκρατικά μοντέλα για να είμαστε και πιο σαφείς. Δεν έχουμε καταφέρει όμως τα τελευταία πολλά χρόνια, αν εξαιρέσουμε τις πρόσφατες εκλογές, να κρατήσουμε κυβέρνηση για πάνω από μια ολοκληρωμένη θητεία. Θα φτάναμε να ζήσουμε δεύτερη κυβέρνηση με αυτοδυναμία στη σειρά αν υπήρχε μία σοβαρή αντιπολίτευση τα προηγούμενα χρόνια; Αν υπήρχε μια αντιπολίτευση που εκμεταλλευόταν τα 4 χρόνια της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, της κυβέρνησης των Τεμπών, των υποκλοπών και των διαφόρων άλλων ζητημάτων, θα μπορούσε να σταθεί στα πόδια της, και να μην εκλεγεί αυτοδύναμη για τα επόμενα 4 χρόνια; Κανείς δεν ξέρει, και κανείς δεν θα μάθει όπως φαίνεται.
Την Δευτέρα έγινε η πρώτη επίσημη συνάντηση των προέδρων της αντιπολίτευσης. Μία συνάντηση που περιμέναμε, ειδικά μετά τα διάφορα χαριτωμένα σχόλια που προήλθαν κυρίως από την μεριά του ΣΥΡΙΖΑ περί συνεργασίας. Περί συνεργασίας ποιων όμως; Ενός προέδρου που ναι μεν κατάφερε να φέρει ένα διψήφιο ποσοστό πίσω στο κόμμα που πανηγύριζε σαν να κέρδισε αυτοδύναμος τις εκλογές, και ενός νέου πολιτικού προσώπου, που ένα μεγάλο ποσοστό της χώρας αμφιβάλλει ακόμα για το κατά πόσο θεωρείται καν πολιτικό πρόσωπο. Ωστόσο αυτός ο «μήνας του μέλιτος» δεν κράτησε ούτε μία μέρα, μετά τις δηλώσεις του κύριου Κασσελάκη για την απουσία του στην εκδήλωση που έγινε για τον πρώην Πρωθυπουργό, Κώστα Σημίτη. Συγκεκριμένα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σε πρωινή του εμφάνιση στην εκπομπή του Λιάγκα δήλωσε «Τι δουλειά έχω εγώ με όλους εκείνους που έχουν σπαταλήσει τόσα δισεκατομμύρια ευρώ του ελληνικού λαού. Ξεχνάμε τη διαπλοκή αυτών των ετών. Μόνο εκσυγχρονισμός δεν ήταν.» Μετά από μία τέτοια στάση το ΠΑΣΟΚ φάνηκε να αντιδράει λέγοντας πως, «Επαναλαμβάνοντας τον χυδαίο λαϊκισμό κατά του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Κασσελάκης αποδεικνύει ότι μέντοράς του είναι ο κ. Πολάκης».
Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ
Το χιλιοακούσαμε αυτό φέτος, και μετά τις εκλογές τις εθνικές αλλά και μετά τις αυτοδιοίκητές. Αλλά ποιο ΠΑΣΟΚ είναι εδώ δεν μας διευκρίνησαν ποτέ. Ένα ΠΑΣΟΚ που ίσως καταφέρει να επιστρέψει στην πρώτη δυάδα λόγω της πτώσης του ΣΥΡΙΖΑ; Και πόσοι Πασόκοι να θέλουν να ξαναπιάσουν την δεύτερη θέση με αυτό τον τρόπο άραγε; Γιατί μην ξεχνάμε ότι αν δεν είχε φύγει ο Τσίπρας και αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε φτάσει στην κατάσταση που βρισκόταν τώρα, την δεύτερη θέση ακόμα στα όνειρά τους θα την έβλεπαν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ζει;
Και αν ζει τι θα κάνει; Ένα κόμμα που έχει καταφέρει να μας απασχολεί περισσότερο από ποτέ τα τελευταία 4 χρόνια. Μετά την εκλογή προέδρου, η εσωκομματική αντιπολίτευση έχει γίνει τον νέο τους δυνατό στοιχείο. Με αποτέλεσμα; Να χάσουν σύντομα και αυτά που έχουν. Στην δικιά μας μικρή θεωρία τουλάχιστον. Ένα κόμμα που και να εκτιμούσαμε, πλέον έχουμε φτάσει να μην καταλαβαίνουμε, και να μας μπερδεύει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο. Ένα κόμμα που χάνει την ταυτότητά του, τα στελέχη του, και την δύναμή του. Τώρα αν τα στελέχη που χάνει είναι σοβαρές απώλειες, αυτό είναι στην κρίση του κάθε Έλληνα πολίτη που πηγαίνει στις κάλπες. Πάντως το να δημιουργηθεί σύντομα κάποιο νέο κόμμα με γνωστά στελέχη δεν θα μας κάνει εντύπωση, ειδικά μετά την χθεσινοβραδινή επίδειξη δύναμης του κύριου Τσακαλώτου.
Είναι το βασικό στοιχείο της Αριστεράς όμως η διασπορά και η διάσπαση; Ανεβαίνει το κάθε κόμμα ρίχνοντας το αμέσως καλύτερο; Και τελικά το αμέσως καλύτερο καταφέρνει να διασπαστεί από μόνο του ή για όλα φταίνε οι άλλοι; Και αν τελικά η αντιπολίτευση έχει πεθάνει, εμείς με τι θα συνεχίζουμε να παλεύουμε, και σε τι θα ελπίζουμε; Το μόνο που μένει είναι να δούμε αν αυτή την τετραετία θα πάρει κανείς σοβαρά την θέση της αντιπολίτευσης.
