Η δεύτερη παρέμβαση του Πρωθυπουργού σχετικά με το εγκληματικό δυστύχημα των Τεμπών κινήθηκε σε διαφορετική κατεύθυνση από το άκρως αμφιλεγόμενο πρώτο διάγγελμα
Το ανθρώπινο λάθος έφυγε από το κάδρο και στην θέση του έχουμε τώρα «δύο Ελλάδες». Την παλιά, υπεύθυνη για όλα τα προβλήματα που κουβαλάμε στην εθνική μας πλάτη και μια άλλη, τη νέα, τη σύγχρονη, την ευρωπαϊκή, την φιλική για τους πολίτες της.
Ο Πρωθυπουργός εδώ και τέσσερα χρόνια πολεμάει λυσσαλέα την πρώτη με το σπαθί της κανονικότητας, της σοβαρότητας και του εκσυγχρονισμού και φέρνει την δεύτερη. Ή τουλάχιστον, έτσι δηλώνει.
Μάλλον…όχι απλώς δηλώνει, αλλά με την βοήθεια έμπειρων επικοινωνιολόγων, έχει χτίσει πάνω σε αυτό το διαχωρισμό ολόκληρη την πολιτική του καριέρα. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, μας τονίζει ξανά και ξανά, έδωσε διεθνή λάμψη στην χώρα, έφερε τεράστιες επενδύσεις, προχώρησε όλα τα σημαντικά έδρα υποδομής και, με λίγα λόγια, αν δεν ήταν οι προηγούμενοι που καθυστερήσαν, σήμερα κανένα δυστύχημα δεν θα είχε συμβεί.
Όλα καλά ως εδώ και ενδεχομένως συγκινητικά για ένα κοινό που το Σάββατο το πρωί βλέπει Γιώργο Αυτιά. Όμως, νομίζω ότι υπάρχει μια ερώτηση που πρέπει να τεθεί πριν αποδεχτούμε το αφήγημα…Η Νέα Δημοκρατία, το κόμμα που κυβερνάει από το 2019, σε ποια Ελλάδα ανήκει;
Σε ποια Ελλάδα περιλαμβάνεται το κόμμα το οποίο από το 2000 και μετά έχει κυβερνήσει περίπου 12 χρόνια στηριζόμενο στα ίδια κέντρα εξουσίας, στις ίδιες πολιτικές τακτικές, στα ίδια πρόσωπα; Οι ερωτήσεις από μόνες τους υποδεικνύουν την απάντηση στην ερώτηση και στερούν το σασπένς από την ανάγνωση.
Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα κόμμα-δεινόσαυρος. Εσωτερικά έχει τρομακτικά προβλήματα εσωκομματικής δημοκρατίας, τα πλέον αδιαφανή και σκανδαλώδη κομματικά οικονομικά αλλά και προσωπικά των περισσότερων βασικών στελεχών της. Είναι να απορείς πως με 400 εκατομμύρια κομματικές οφειλές και τα βασικά πρόσωπα, του Πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένου, υπερχρεωμένα μπορεί και χρηματοδοτεί προεκλογικούς αγώνες. Έχει για πρόεδρο γιο πρώην πρωθυπουργού, βουλευτή την αδερφή του, δήμαρχο στην Αθήνα το γιό της και συνολικά σε διάφορες θέσεις της κυβέρνησης πάνω από 10 συγγενείς τους.
Εξωτερικά, οι πολιτικές της τακτικές θυμίζουν μια περίεργη μίξη αυταρχικών κομμάτων εξουσίας ανά τον κόσμο και ακραίων ρεπουμπλικάνων. Εγκληματική χρήση αστυνομικής βίας με αξιοποίηση παρακρατικών – τελευταίο παράδειγμα η πορεία χτες όπου χημικά έφαγαν ακόμη και επιζώντες του δυστυχήματος!! –, ατελείωτα ρουσφέτια, του σταθμάρχη συμπεριλαμβανόμενου απ΄ ό,τι φαίνεται, συμβάσεις και διορισμοί σε φίλους και γνωστούς με νομιμοφανείς διαδικασίες. Και όταν γίνει το δυστύχημα; Σήμερα μοιράζουν για παπαγαλία non paper σε δεκάδες δημοσιογράφους. Χτες μοίραζαν μετρητά ψηφοθηρώντας σε πυρόπληκτους στην Πελοπόννησο.
Αλλά και στο δημόσιο διάλογο, οι όποιες σοβαρές τοποθετήσεις από τα λίγα αξιοπρεπή στελέχη σβήνουν μπροστά στην ηλίθια υπεραπλούστευση, στα σοφίσματα και στις ανακρίβειες πλεγμένες με fake news. Μάστερ του είδους: Άδωνις.
Είναι όμως η ώρα, σήμερα που ακόμη στεκόμαστε βουβοί μπροστά στο θάνατο 60 ανθρώπων, να γράφονται αυτά;
Νομίζω πως ναι.
Κανείς μας δε θέλει να ζει με το φόβο μήπως η χώρα που γεννηθήκαμε στερήσει τους συνομηλίκους, τους φίλους, την οικογένεια ή και εμάς τους ίδιους. Κανείς δε θέλει να σταθεί ξανά μπροστά στο κινητό του και να σκεφτεί πως αυτό που διαβάζει δε γίνεται να συμβαίνει. Κανένας μας δε θέλει να ζει στην «παλιά Ελλάδα». Και παρόλο που δεν ξέρω αν και πώς κάποιοι από αυτούς που θα ζητήσουν σύντομα ψήφο μπορούν να φέρουν επιτέλους την «άλλη Ελλάδα», ξέρω ότι αυτό δεν θα γίνει από ένα κόμμα που σε κάθε κύτταρό του έχει την «παλιά Ελλάδα». Από ένα κόμμα που, άσχετα με το τι δηλώνει, ξέρει πως η ουσιαστική αλλαγή είναι η καταστροφή του γιατί ζει και αναπνέει μέσα απ΄ το παρελθόν που ακόμη μας στοιχειώνει.
