Το βράδυ της Πέμπτης, 20 Οκτωβρίου, το ζευγάρι αποχαιρέτησε τη ζωή χέρι χέρι.
Αν μιλήσει καθένας και καθεμία από εμάς σε ένα παιδί και του περιγράψει πάρα πολύ απλά τι συνέβη στην Αρμενία, θα αναρωτηθεί μαζί με το παιδί και ο ίδιος μας ο εαυτός.
Δύο άνθρωποι αγαπιούνται, ζουν μέσα από την αγάπη που τρέφει ο ένας για τον άλλον και τέλος αυτοκτονούν μαζί.
Μα πως γίνεται στην ίδια ιστορία να μιλάμε για αγάπη και θάνατο;
Γίνεται, αν στο πλαίσιο της ιστορίας, βάλεις, δυστυχώς, τη σημερινή κοινωνία.
Μια κοινωνία, που δεν μπορεί να αποδεχθεί το διαφορετικό, το ξένο, το ασυνήθιστο για τα δεδομένα της.
Σε αυτήν την κοινωνία, εάν δεν είσαι ένα με το σύνολο και δεν έχεις γίνει από το ίδιο καλούπι, τρέχουν όλοι να σε φάνε και να σε δείξουν με το δάχτυλο. Ο καθένας βγάζει τη δική του θεωρία, κατηγορεί και επιβάλλει τη δική του γνώμη.
(Εδώ να σημειώσουμε πως κανείς και καμία δεν του ζήτησε την γνώμη του!)
Σε αυτήν λοιπόν την κοινωνία, όπως καταλαβαίνουμε, δεν χωράει η αγάπη, ο έρωτας, τα δικαιώματα. Είναι μάλλον λέξεις άγνωστες.
Είναι κρίμα για τους δύο αυτούς ανθρώπους από την Αρμενία, για τους υπόλοιπους που αυτή η κοινωνία δεν αποδέχεται, για το παιδί που είπαμε στην αρχή, για εμάς, για την επόμενη γενιά να αφήσουμε έτσι αυτόν τον κόσμο και αυτήν την κοινωνία.
