«Είναι η πρώτη δίκη στον κόσμο που θα έχουμε βιασθέντα άντρα(…)Αφορά ένα παγκόσμιο κίνημα ώστε να εμπεδωθεί ένα τρίτο φύλο.»
Η παραπάνω «διαπίστωση» διατυπώθηκε πριν λίγες μέρες σε δικαστική αίθουσα κατά την έναρξη της δίκης του Δ. Λιγνάδη από, ποιον άλλο, τον δικηγόρο του Α. Κούγια. Πρώτα απ΄ όλα πρόκειται για χονδροειδές ψέμα. Σαφώς και η δίκη του Λιγνάδη δεν είναι η πρώτη δίκη στον κόσμο με θύμα βιασμού άτομο αρσενικού βιολογικού φύλου, δεν είναι καν η πρώτη στην Ελλάδα. Εκτός, όμως, από ψέμα είναι και εντελώς άστοχη, μακριά τόσο από την σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα (ο βιασμός ως έγκλημα τι σχέση έχει άραγε με το βιολογικό φύλο των θυμάτων;), όσο και από τα ουσιαστικά ζητήματα της συγκεκριμένης διάσημης υπόθεσης.
Δύο πράγματα είναι πιθανό να συμβαίνουν εδώ. Το ένα είναι ο ρήτορας να αγνοεί τα παραπάνω στοιχεία, να είναι ελλιπώς πληροφορημένος και, έτσι, να πέφτει σε σφάλμα. Ωστόσο, είναι νομίζω αφελές να πιστέψουμε αυτή την εκδοχή και να εξαγριωθούμε με την έλλειψη γνώσης και συναίσθησής του. Επομένως οδηγούμαστε στη δεύτερη εκδοχή. Η δήλωση δεν είναι ατυχής και αναχρονιστική, δεν είναι ένα ακούσιο ψέμα αλλά είναι απολύτως εσκεμμένη, απευθυνόμενη σε συγκεκριμένα ακροατήρια. Το ίδιο και δεκάδες άλλες, δικές του ή διαφόρων καλλιτεχνών, πολιτικών ή δημοσιογράφων.
Η συνταγή είναι απλή. Αρκεί ένα μέσο μαζικής ενημέρωσης ή ένα πόστ, δεκάδες άλλα που αναπαράγουν τα λεγόμενα, μια άποψη για το θέμα, στην καλύτερη περίπτωση άκρως αμφιλεγόμενη, και οι εξελίξεις έχουν δρομολογηθεί. Ακολουθεί η αντίδραση, το πινκ-πονκ δηλώσεων, τα χιλιάδες τουίτ και η έντονη κριτική (μερικές φορές και το canceling). Όσο όμως καλοπροαίρετη και άμεση και αν είναι η κατακραυγή, το μήνυμα έχει περάσει, έχει ακουστεί και αφομοιωθεί από αποδέκτες με ανοικτά τα αυτιά τους και για τέτοιες απόψεις. Και τέτοιοι βρίσκονται παντού, πίσω από πληκτρολόγια ή και πίσω από δικαστικά έδρανα.
Γιατί, όταν δηλώνεις τα παραπάνω στο δικαστήριο, όταν χαρακτηρίζεις κάποιον «επαγγελματία ομοφυλόφιλο», όταν μπερδεύεις την εγκληματική δράση με εξαρτήσεις και μιλάς για τον φερόμενο ως δράση σαν να είναι επιβεβαιωμένο θύμα δεν είναι δυνατόν να μην ξέρεις τι θα ακολουθήσει και να μην περιμένεις την καταιγίδα. Και την περιμένεις και την αποζητάς. Και, κυρίως, την χρησιμοποιείς ως μέσο για να φτάσει η θέση σου στο ακροατήριο σου. Με άλλα λόγια, δημιουργείς κλίμα.
Και αν αυτό μας ακούγεται ως κάτι προφανές, ας σκεφτούμε το εξής: Τι και αν χιλιάδες χρήστες των social media, μεταξύ των οποίων σπουδαίες προσωπικότητες του δημόσιου βίου, καταδικάζουν, ορθότατα, κάθε φορά τις χοντράδες που ακούγονται για την υπόθεση Λιγνάδη. Τι και αν όλες οι παρουσιάστριες και όλοι οι παρουσιαστές όλων των εκπομπών απαντούν σκληρά σε τέτοιες δηλώσεις και όλ@ αηδιάζουμε στο άκουσμα τους. Δίπλα στις καταγγελίες και την ερεύνα για τις υποθέσεις βιασμού και παιδεραστίας φιγουράρουν πλέον και οι έννοιες «εξάρτηση», «ψυχολογική κόλαση», «λύπηση» ή «σπουδαίος καλλιτέχνης». Και όποι@ θέλει μπορεί να κάνει τη σύνδεση.
Πίσω από τις μάχες των δημοσιεύσεων και τις τάσεις στο twitter, η συνταγή έχει πετύχει. Πάλι.
