Ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός στην κοινωνία μας

Μισογυνισμός

Το χειρότερο είδος μισογυνισμού/σεξισμού είναι ίσως αυτό ανάμεσα στις γυναίκες.

Είναι όλες οι φορές που είτε βρεθήκαμε είτε συμμετείχαμε σε συζητήσεις προσβλητικές για άλλες γυναίκες. Οι φορές που σκεφτήκαμε κάτι κακό για κάποια άλλη, χωρίς λόγο, και οι φορές που επαναλάβαμε τα πιο σεξιστικά στερεότυπα.

Μεγαλώνοντας υπήρχε αυτό το ιδανικό του πώς πρέπει να είμαστε. Να έχουμε το τέλειο σώμα, να μην προκαλούμε με την συμπεριφορά μας. Να μην μιλάμε πολύ σεξουαλικά, γιατί όλοι ξέρουμε πώς θα μας χαρακτηρίσουν. Να μην ντυνόμαστε, όπως πολλοί θεωρούν, προκλητικά, γιατί πάλι όλοι ξέρουμε πώς θα μας χαρακτηρίσουν.

Το βασικό πρόβλημα σε όλο αυτό είναι πως, εκτός από τους άντρες, ακόμα και οι γυναίκες θα σκεφτούν ή θα μας σχολιάσουν με τον ίδιο τρόπο. Με τις παρέες τους, αν δεν ντρέπονται δηλαδή. Αλλά ακόμη και μέσα τους, θα σκεφτούν «μα καλά, που πάει αυτή έτσι;». Η φράση «δεν την είδαν οι γονείς της πριν βγει» και πολλά άλλα, που δυστυχώς πολλές έχουν πει και σκεφτεί.

Και να ήταν αυτά τα χειρότερα. Είναι μία σειρά φράσεων και σκέψεων που συνεχίζουν να υπάρχουν, ίσως περισσότερο σε μεγαλύτερες ηλικίες, που μειώνουν τις γυναίκες και την αξία τους σε τρομακτικό επίπεδο.

«Πέτυχες; Μπράβο. Μάλλον κάποιος άλλος βρίσκεται από πίσω της» γιατί με την επιτυχία μιας γυναίκας, και πόσο μάλλον νέας, πάνε πακέτο η αμφισβήτηση και η κριτική. Σαν να έχουμε ορίσει ένα «κύκλο» που, αν μια γυναίκα βγει εκτός ορίου με την επιτυχία της, η κοινωνία δεν το δέχεται και αντί να την επικροτήσει, προσπαθεί να την επαναφέρει στα «επιστρεπτέα» όρια.

Υπάρχει και συνέχεια βέβαια. Είχαμε πολλές σχέσεις ήδη και είμαστε μικρές; Θα λένε κάποιες «μα καλά εμείς δεν είμαστε σαν αυτές μπορούμε να κρατήσουμε τα πόδια μας κλειστά». Και αν είμαστε καιρό μόνες, μετά έρχεται το «κανείς δεν την θέλει πια, γεροντοκόρη θα μείνει» λες και δεν έχουμε δικαίωμα να είμαστε ελεύθερες. Όπως και «δεν υπάρχει περίπτωση να περνάει τόσο καλά, όσο δείχνει στα social media, μόνο με τους φίλους της»

Και βέβαια, για άντρα δεν θα σκεφτεί κανείς να πει παρόμοια. Το «προνόμιο» αυτό είναι γένος θηλυκού και έχουμε την «χαρά» να προέρχεται και από άντρες και από γυναίκες.

Πρόσφατα, βρήκαμε στα social media, αλλά και στην τηλεόραση, δηλώσεις «διαμάντια» από γυναίκες για γυναίκες. Όσο αφορά στο #MeToo, «αν δεν υπήρχαν ηλίθιες γυναίκες δεν θα υπήρχαν και αυτές οι συμπεριφορές». Επίσης, «έχω φρικάρει με τις αηδίες που ακούω από τις γυναίκες ηθοποιούς… Μια κακόγουστη κωμωδία με κακούς ηθοποιούς». Σχόλια επίσης για τα Reality, τύπου «από τότε που πήραμε πολλά δικαιώματα, άρχισαν τα καρναβάλια». Χωρίς να ξεχνάμε και γυναίκες, που στην προσπάθειά τους να πάρουν μία επιβράβευση από το αντρικό φύλο, τονίζουν την «διαφορετικότητά τους» και ότι είναι «εξαιρέσεις» αναπαράγοντας τα χειρότερα μισογυνικά στερεότυπα της κοινωνίας.

Μην ξεχνάμε βέβαια, και δηλώσεις από γνωστά πρόσωπα της τηλεόρασης που μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα, «ακύρωσαν» τις γυναίκες που έχουν πέσει θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης, λέγοντας πως: «σαφώς δεν πρέπει να δίνεις και εσύ δικαιώματα, δεν πρέπει να κλείνεις το μάτι» όπως και «αν είσαι σοβαρή στη δουλειά σου και καθιστάς σαφές ότι εδώ πέρα δουλεύουμε, ε δεν τολμάει και ο άλλος». Λες και όλα αυτά τα θύματα δεν είχαν βάλει το «τείχος» που αναφέρεται και στην συνέντευξη, και περίμεναν με ανυπομονησία το τι θα τους συμβεί.

Ας κάνουμε έναν απολογισμό για όλα τα παραπάνω, για όλες τις κακές σκέψεις και για όλες τις συζητήσεις που έχουμε κάνει όλα αυτά τα χρόνια εις βάρος άλλων γυναικών. Ας βάλουμε μια τελεία και να πάμε μπροστά σαν κοινωνία σε πράγματα,  που ζητάμε τόσα χρόνια να σταματήσουν, αλλά πολλές φορές, εμείς οι ίδιες συμβάλλουμε στο να παραμένουν ζωντανά.

Γιατί στην τελική, κανείς δεν θα έπρεπε να έχει άποψη για το πώς οι άλλοι θέλουν να περνάνε καλά, πώς θέλουν να ντύνονται και πόσες σχέσεις είχαν στη ζωή τους. Κανείς μας δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει την ευτυχία και τα γούστα ενός άλλου ανθρώπου. Όλες μαζί, για το καλύτερο αύριο, για εμάς, για τις προηγούμενες και για τις επόμενες γενιές.