«Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων μαθητών, των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων».
Και ποιος μεγαλώνοντας δεν άκουγε κάθε 17 Νοέμβρη αυτή τη φράση από κάπου. Τη πιο γνωστή φράση του παράνομου ραδιοφωνικού σταθμού απο το Πολυτεχνείο του 1973, που ξεκίνησε να εκπέμπει μόλις 2 μέρες πριν την εξέγερση.
Συνθήματα που φωνάζαμε από μικροί χωρίς καν να ξέρουμε τι σημαίνουν όπως το «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία». Ακόμα και τα στεφάνια που καταθέταμε από το δημοτικό, και τα ποιήματα που διαβάζαμε, δεν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε τότε τη σημασία τους. Όπως ακόμα και τώρα. Εκ του ασφαλούς όλοι μιλάμε, αλλά ευτυχώς, η γενιά μας ούτε δικτατορία έζησε, ούτε βασανιστήρια ούτε τίποτα.
Ωστόσο, σε αυτό που μπορούμε να ταυτιστούμε με την τότε νέα γενιά, είναι η όρεξη, το θάρρος και η τόλμη για ένα καλύτερο αύριο. Πριν 49 χρόνια, οι νέοι μας ήταν αυτοί που έβγαλαν την Ελλάδα και τους Έλληνες από το καθεστώς της χούντας. Ακόμα και αυτοί όμως δεν γλίτωσαν από την δυσπιστία των παλαιότερων τότε γενεών.
Αυτοί ήταν όμως, αυτοί που δεν έζησαν την κατοχή του 2ου παγκοσμίου πολέμου, που δεν έζησαν τον εμφύλιο, «τα παιδιά των λουλουδιών» και οι αλήτες. Οι αλήτες που ενώθηκαν, ρίσκαραν την ζωή τους και κάποιοι την έχασαν κιόλας, ακόμη και αν εξακολουθεί να αμφισβητείται. Και τα κατάφεραν, με επιμονή και κουράγιο. Με πείσμα και το πιο βασικό, με ενωμένη φωνή για την ελευθερία του κράτους και του λόγου. Και τους ευχαριστούμε.
Εμείς σαν γενιά λοιπόν, που δεν ζήσαμε ούτε κατοχή, ούτε εμφύλιο, ούτε πολυτεχνείο, παίρνουμε δύναμη και παράδειγμα από τους τότε νέους. Παλεύουμε για την δική μας ελευθερία και για τα δικά μας θέλω. Παλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο, για εμάς, για εσάς και τους μελλοντικούς νέους μας.
Το πολυτεχνείο ζούσε, ζει και θα ζει, όσο υπάρχουν μάτια, αυτιά και μυαλά να εμπνέονται και να παλεύουν παρέα με την ιστορία. Εδώ πολυτεχνείο, εδώ πολυτεχνείο. Εμπιστοσύνη στην κάθε νέα γενιά. Γιατί σε περιόδους κρίσης και πόσο μάλλον των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αυτή είναι η γενιά που βγαίνει μπροστά.
Υ.Γ.
Και όπως λέει ένα αγαπημένο τραγούδι, «Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία, κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά. Ήταν μια λέξη μοναχά ¨Ελευθερία¨, κι έπειτα είπαν πως την έγραψαν παιδιά.»
