Η ζωή μετά την πανδημία θα έρθει κάποια στιμγή. Το πότε και το τι θα φέρει μαζί της είναι άγνωστα για τώρα.
Καλώς η κακώς, κακώς κυρίως, η γενιά μας έχει υποστεί μεγάλη ζημιά σε θέμα εμπειριών, ζωής αλλά και μελλοντικής πραγματικότητας. Το μόνο που ακούγεται για το μέλλον είναι η κρίση, οικονομική, κοινωνική αλλά και ανθρωπιστική, που θα ακολουθήσει. Και πάλι χωρίς κανείς να μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά για το τι όντως θα γίνει μετά την πανδημία.
Σπουδές
Αναφορικά με τις σπουδές , τα πράγματα φαίνεται να επιστρέφουν στην κανονική τους πορεία. Καλό θα ήταν να διευκρινίσουμε ότι δεν εννοούμε τις πανελλήνιες και τους εισαχθέντες γιατί αυτό είναι άλλου παππά ευαγγέλιο, αλλά για τον τρόπο που διδάσκονται τα περισσότερα μαθήματα, δια ζώσης δηλαδή. Ακόμα και σε αυτό βέβαια, έχουμε δευτεροετείς που πηγαίνουν για πρώτη φορά στη σχολή και γνωρίζουν τους ένα χρόνο τώρα διαδικτυακά συμφοιτητές τους, και τριτοετείς που επιστρέφουν και αυτοί έχοντας κάνει μόνο 6 μήνες μαθήματα δια ζώσης πριν 2 περίπου χρόνια. Σίγουρα θα είναι λίγο δύσκολο, με καινούργια δεδομένα, εμβολιασμούς, ράπιντ, σελφ τεστ, μάσκες, και ότι άλλο χρειάζεται, αλλά τουλάχιστον θα γίνει το βήμα να ζήσουμε ότι έχει απομείνει από την φοιτητική μας ζωή. Αν δεν μας ξανακλείσουν μέσα δηλαδή…
Μέλλον
Το μέλλον μας αυτή την περίοδο είναι ίσως κάτι που ρεαλιστικά δεν μπορούμε να συζητήσουμε καν. Ας είμαστε ειλικρινείς, μετά από μία τέτοια καταστροφική πανδημία, πέρα από την οικονομική κρίση που θα ακολουθήσει, μαζί θα έρθει και η αύξηση την ανεργίας αλλά μπορεί και η. εξαφάνιση κάποιον επαγγελμάτων. Μέσω των lockdown, οι περισσότερες επιχειρήσεις, στην προσπάθεια τους να μειώσουν τα κόστη, καθιέρωσαν την τηλεργασία και πλέον το 8ωρο που μπορεί σε κάποιες εταιρίες όντως να υπήρχε, πλέον είναι είδος υπό εξαφάνιση. Επίσης, πολλές δουλειές απορροφήθηκαν από άλλους ήδη υπάρχοντες στις εταιρίες, με αποτέλεσμα να μην χρειάζονται καινούργια άτομα ή άτομα σε συγκεκριμένες θέσεις.
Επίσης, το γεγονός ότι πολλές εταιρίες κάνουν στροφή στην καθιερωμένη και μόνιμη τηλεργασία, σημαίνει ότι αυτομάτως χάνεται και η ανθρώπινη επαφή σε συναδελφικό επίπεδο. Λένε ότι ένας άνθρωπος μόνος του μπορεί να καταφέρει πολλά αν το θέλει πραγματικά, αλλά μια ομάδα ανθρώπων είναι πάντα καλύτερη. Και όταν αυτή η επαφή/ ομάδα μεταφέρεται σε τυπικά zoom calls και καθημερινά email, τότε η παραγωγικότητα και η αποτελεσματικότητα δύσκολα θα παραμείνει ίδια και ακόμη πιο δύσκολα θα αυξηθεί.
Αισιοδοξία;
Μέσα από όλα τα αρνητικά της πανδημίας και της μετά εποχής που θα ακολουθήσει, ίσως βγει και κάτι καλό για την γενιά μας. Είχαμε την τάση τα τελευταία χρόνια να βολευόμαστε με καταστάσεις, σπουδές και γενικότερα με το να μην κάνουμε κάτι σπουδαίο ή να μην προσπαθούμε καν. Παρόλα αυτά, μέσα από 2 περίπου χρόνια υποχρεωτικής μη παραγωγικότητας και δημιουργικότητας, φαίνεται ότι πολλοί πείσμωσαν η κουράστηκαν από την αδράνεια και έτσι βγήκαν από τα σπίτια τους με όρεξη για ζωή. Πέρα από την καλοπέραση βέβαια, με όρεξη για κάτι καινούργιο, για κάτι που θα μας ακολουθεί και θα βοηθήσει στο μέλλον. Τώρα αυτό; Από καινούργια ταλέντα, χόμπι, ενδιαφέροντα γενικότερα, μέχρι και τρελές ιδέες και καινούργιες δουλειές.
Το θέμα του πως θα αντιμετωπίσουμε την ζωή από εδώ και πέρα είναι τελείως υποκειμενικό. Ωστόσο, και στις πιο μαύρες μέρες, κάπου υπάρχουν μικρές άσπρες λεπτομέρειες που αν καταφέρουμε και τις παρατηρήσουμε τα πράγματα θα πάνε καλύτερα.
Οπότε, και να μην γυρίσουμε πότε στο παρελθόν, στα μυαλά που είχαμε και στην ζωή που είχαμε, το μόνο σίγουρο είναι ότι με θέληση μπορούμε να πάμε ακόμη πιο μπροστά από ότι θα πηγαίναμε. Ας έρθει λοιπόν αυτό το “μετά την πανδημία” και από εκεί και πέρα, αφήστε το πάνω μας.
